بحث درباره ی فضائل و رذائل اخلاقي بود. بحث امروز درباره ی فضيلتي است كه بسيار بالاست و همه ی كارها، همه ی گفتار و كردار ما، حتّي افكار ما بايد رنگ اين فضيلت را داشته باشد؛ و آن فضيلت «اخلاص در عمل» است.

كلمه ی «خلوص» و «اخلاص»، كلمه ی مقدّسي است. انسان وقتي كه فكر اين كلمه را بكند يك نشاطي براي او پيدا مي‌شود. گويا سرتا پاي اين كلمه نور است و از آن نور مي‌بارد.

ضدّ اين كلمه، «ريا» و «تظاهر» مي‌باشد؛ كه به خواست خداوند و لطف حضرت بقيه الله، «عجل الله تعالي فرجه الشريف»، بعداً درباره‌اش صحبت مي‌كنم. «ريا» و «تظاهر» كلمه ی بسيار تاريك و شومي است. به اندازه‌اي كه انسان تصوّر آن را بكند مي‌بيند سرتاپاي آن ظلمت است.

اما كلمه ی «خلوص» و «اخلاص» مقدّس است. و حتّي غيرمسلمان و يا كسي كه دين ندارد، اين مطلب را قبول دارد.